ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (ΣΟΥΛΙΜΑ) ΕΝ ΕΤΗ 1953. ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΡΙΜΗ.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ των Σχολείων μας … Για να θυμόμαστε και να κρίνουμε. Ιστορική Έκθεση του 1/ξίου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Γεωργίου του Δημήτρη Α. Δριμή,  εκπαιδευτικού, τ. δημάρχου Αετού

Το 1953, ο τότε Επιθεωρητής των Δημοτικών Σχολείων της Τριφυλίας ζήτησε από τους Διευθυντές των σχολείων να υποβάλλουν ιστορικές εκθέσεις των σχολείων τους. Στις εκθέσεις που παραθέτουμε έχει τηρηθεί η ορθογραφία και η σύνταξη των πρωτοτύπων. Η γραφή, για τεχνικούς λόγους, είναι μονοτονική και όχι πολυτονική, όπως ήταν στις πρωτότυπες εκθέσεις. Οι πληροφορίες που αντλούνται, πέρα από τις μνήμες που ανασύρονται, είναι πολλές και ρίχνουν φως σε μια πρόσφατη, σχετικά, περίοδο του τόπου μας. Ας μην ξεχνάμε πως οι εκθέσεις συντάχθηκαν στη δύσκολη περίοδο των μεταπολεμικών και μετεμφυλιακών χρόνων.

Σύμφωνα με την έκθεση, το μονοτάξιο δημοτικό σχολείο Αγίου Γεωργίου λειτουργούσε ως δημόσιο από το έτος 1905. Αρχικά λειτούργησε στο συνοικισμό Γουβάρια (Γουβαλάρια νυν Άγιος Πέτρος), στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο συνοικισμό Ράχη Τσιώρη και τέλος, το 1924, στον Άγιο Γεώργιο που ήταν και η έδρα της τότε κοινότητας Κάτω Σουλιμά. Κρατικό διδακτήριο δεν ιδρύθηκε και το σχολείο στεγαζόταν σε διάφορα ιδιωτικά κτίρια. Το 1930 οι κάτοικοι κατασκεύασαν κτίριο για τις ανάγκες του σχολείου, το οποίο δώρισαν στην εκκλησία του χωριού, στο εκκλησιαστικό ταμείο της οποίας κατευθύνονταν πλέον τα κρατικά μισθώματα. Από το 1946 λειτουργούσε πλούσιος σχολικός κήπος ενώ, τα τελευταία χρόνια, είχε αρχίσει και η συγκρότηση στοιχειώδους βιβλιοθήκης. Η έκθεση, τέλος, μας πληροφορεί πως δεν υπήρξε ευεργέτης και δωρητής του σχολείου και δικαιολογεί την μη αποστολή φωτογραφιών λόγω έλλειψης φωτογραφικών μέσων.

Ιστορική Έκθεσις 1/ξίου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Γεωργίου
1)Το ενταύθα δημοτικόν σχολείον ελειτούργει ως δημόσιον κατά το έτος 1905 εις τον συνοικισμόν της κοινότητος (Κάτω Σουλιμά) Γουβάρια. Τούτο μετά παρέλευσιν διετίας ελλείψει οικήματος μετεφέρθη εις τον έναντι συνοικισμόν “Ράχη – Τσιώρη” και είτα κατά το έτος 1924 μετεφέρθη εις Άγιον – Γεώργιον ένθα ήτο και η πρωτεύουσα της κοινότητος Κάτω Σουλιμά.
2)Από της εποχής της ιδρύσεώς του μέχρι σήμερον λειτουργεί ως μονοτάξιον.
3)Υπό του Κράτους δεν ιδρύθη, αλλά ελειτούργει εις διαφόρους ιδιωτικάς οικίας, και οι ιδιοκτήται του κτιρίου ένθα εστεγάζετο το σχολείον εμισθοδοτούντο παρά του Δημοσίου.
4)Το νύν στεγαζόμενον σχολείον ιδρύθη κατά το έτος 1930 υπό των κατοίκων της κοινότητος Αγίου Γεωργίου τέως κοινότητος (Κάτω Σουλιμά) δι` ιδίας αυτών δαπάνης και αφιερώθη έκτοτε εις την εκκλησίαν, πρωτοστατείσας εις την ανέγερσιν αυτού ο εφημέριος Πάνος Παπαναστασίου, και έκτοτε καταθέτονται οι μισθοί του εις το εκκλησιαστικόν ταμείον.
5)Προ δεκαετίας εγένοντο ωρισμέναι επισκευαί του κτηρίου εις διαφόρους ελλείψεις του ως νταβανίου κ.λ.π.
6)Ο σχολικός κήπος ήρχισεν από το έτος 1946 και εντεύθεν. Εφυτεύθησαν διάφορα δένδρα ως και πολλά φυτά και άνθη κρινόμενα απαραίτητα δια το μάθημα της Φυσικής. Καταβάλλονται προσπάθειαι να τελειοποιηθή ούτος λόγω του σπουδαιοτάτου παιδαγ. σκοπού που πληροί.
7)Μαθητική βιβλιοθήκη δεν ιδρύθη ποτέ. Λειτουργεί κατά τα τελευταία όμως έτη, πενιχρώς βέβαια, προσφερομένων προς τούτο ελαχίστων βιβλίων και περιοδικών δια τα ελεύθερα αναγνώσματα.
8)Ευργέται και δωρηταί του σχολείου δεν υφίστανται. Φωτογραφίαι δεν ήτο δυνατόν να ληφθούν λόγω ελλείψεως φωτογραφικών μέσων.
Εν Αγίω Γεωργίω τη 28/4/1953
Ο Δ/ντής του Σχολείου

Φωτογραφίες
1.Το διαβιβαστικό του Δ`ντή του δημοτ. Σχ. Αγίου Γεωργίου
2.Η πρώτη σελίδα της έκθεσης του Δ`ντή
3.Το κτήριο που στέγαζε το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Γεωργίου Τριφυλίας, όπως είναι σήμερα.
4.Το «Ιταλικό Σχολείο», όπως είναι σήμερα. Πρόκειται για Λυόμενο – προκατασκευασμένο κτίριο. Κατασκεάστηκε από το Ιταλικό κράτος το 1970 στα πλαίσια των οφειλών του προς τη χώρα μας, λόγω της Ιταλικής κατοχής. Το κτίριο αυτό στέγασε από το 1970 το δημοτικό σχολείο Αγίου Γεωργίου.

Καλώς ήλθατε στην ιστοσελίδα μας.

ΑΓΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ = ΓΟΥΒΑΛΑΡΙΑ. Είναι χωριό με Αρβανίτικες ρίζες που εντάσσεται στα Σουλιμοχώρια (Αρβανιτοχώρια του Α. Δωρίου) που κατοικούσαν οι Ντρέδες υπερήφανη φυλή που αγάπησαν αυτόν τον τόπο και έδωσαν αγώνες για την απελευθέρωση του 1821. Σήμερα ανήκει στον Δήμο Οιχαλίας Το όνομα Άγ. Πέτρος το πήρε 1956. 

Μετά τη ναυμαχία του Ναβαρίνου ήταν βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα ο Ιμπραήμ θα ήταν αναγκασμένος να εγκαταλείψει την Πελοπόννησο. Πριν όμως φύγει, θέλησε να πατήσει και να καταστρέψει το Σουλιμά. Στρατοπέδευσε στον κάμπο του Δωρίου με 25000 πεζούς και ιππείς, 35 κανόνια και 4000 Αλβανούς μισθοφόρους. Οι Ντρέδες γνωρίζοντας το σκοπό του είχαν φτιάξει ταμπούρια και περίμεναν την επίθεση των Αιγυπτίων. Όλοι οι γνωστοί οπλαρχηγοί ήταν εκεί: Οι αρχηγοί Αθανάσιος Γρηγοριάδης και Δημήτρης Παπατσώρης, αλλά και τα παιδιά του Παπατσώρη Αδάμης και Αναγνώστης και οι υπόλοιποι καπεταναίοι Γιαννάκης Γκρίτζαλης, Δημ. Μέλιος, Γ. Συρράκος, Αντ. Συρράκος, Αντώνης Ντάρας, Γ. Μεγάλης, Αναγνώστης Σιαμπρής, Γεώργιος Γκότσης, Διον. Παπαθεοδώρου κ.α.

Αλβανοί στρατιώτες σε ώρα ανάπαυσης Αθήνα, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη

Ξαφνικά τους ήρθε βοήθεια εκεί που δεν το περίμεναν. Οι 4000 Αλβανοί μισθοφόροι ήταν δυσαρεστημένοι με τον Ιμπραήμ που τους χρωστούσε μισθούς τριών μηνών και επιπλέον ήταν ανήσυχοι για την επικείμενη αναχώρηση του για την Αίγυπτο. Έτσι ήρθαν σε μυστική επαφή με τους ομόγλωσσούς τους Ντρέδες και συμφώνησαν να εγκαταλείψουν το στρατόπεδο του Ιμπραήμ και αυτοί ως αντάλλαγμα θα τους βοηθούσαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Η μάχη έγινε στην τοποθεσία Γουβαλάρια. Το κέντρο των ελληνικών προμαχώνων κατέλαβαν οι αρχηγοί Γρηγοριάδης και Παπατσώρης με 3000 άντρες, δεξιά τους οι υπόλοιποι καπετάνιοι με 2000 άντρες και αριστερά παρατάχτηκαν οι Αλβανοί με τους αρχηγούς τους Αχμέτ Μπέη, Αλή Οσμάν Μπέη, Γαλίπ Μπέη και Μουσταφά Μπέη. Η πρώτη επίθεση του Ιμπραήμ έγινε στις 6 το πρωί και ακολούθησαν άλλες πέντε έφοδοι μέχρι τις 5 το απόγευμα. Όλες οι επιθέσεις αποκρούστηκαν με απόλυτη επιτυχία και με μεγάλες απώλειες για τον Ιμπραήμ. Περισσότεροι από 1800 Αιγυπτίους σκοτώθηκαν και 600 τραυματίστηκαν. Από τους Αρκαδίους σκοτώθηκαν 62 και 23 πληγώθηκαν, ενώ οι Αλβανοί είχαν 173 νεκρούς και 44 τραυματίες.

Η τοποθεσία Γουβαλάρια

Μετά τη μάχη ο Ιμπραήμ απογοητευμένος αναχώρησε για την Κυπαρισσία. Οι Ντρέδες φιλοξένησαν τους Αλβανούς για είκοσι μέρες και ύστερα τους συνόδευσαν μέχρι το Αίγιο. Από εκεί πέρασαν μόνοι τους στο Μεσολόγγι και γύρισαν στην πατρίδα τους.

Στα Γουβαλάρια στις 20 Μαΐου 1828 γράφτηκε το τέλος της βάρβαρης επιδρομής του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο, που προξένησε αμέτρητες καταστροφές, λεηλασίες, αιχμαλωσίες και πολλές φορές έφερε την Επανάσταση σε αδιέξοδο με κίνδυνο να καταρρεύσει.

EΥΓΕΝΙΑ ΤΣΙΑΜΟΥΛΗ

Η ΚΥΡΑ ΤΩΝ ΓΟΥΒΑΛΑΡΑΙΩΝ

 Η κυρά Ακριβή από τους λίγους εναπομείναντες κατοίκους στα Γουβαλάρια Δωρίου είναι ένας αξιαγάπητος και περήφανος άνθρωπος που επιμένει στον δικό της τρόπο ζωής παρά το προχωρημένο της ηλικίας της.

Ταΐζοντας τις πάπιες στον ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ Δωρίου.